Vandaag leg ik uit waarom ik mezelf links noem. Linkser dan links zelfs. Het staat in mijn twitterbio, dus dan is het officieel.
Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik om de zoveel tijd een paar terugkijkbriljantjes. Wat moet je gezien hebben?
1. Het Eiland
The Office, maar dan in België, met echte Belgische Kafka. Met betere typetjes, grappigere verhaallijnen, en acteurs waarvan je ziet dat ze al sinds jaar en dag comedy maken met elkaar. Het Eiland is inmiddels al een decennium oud, maar wordt herhaald op Één. Nou kun je wegens geoblock in Nederland geen Belgische tv terugkijken (hoera EU doe daar eens wat aan), maar gelukkig staan alletwee de seizoenen op youtube. Het grappigste dat ik in tijden gezien heb. Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden!
Vorige week lag ik weer eens onder vuur. Dat hoort erbij als je je mengt in het publieke debat, en al helemaal wanneer je iets zegt over islam of feminisme – of een combinatie daarvan. Het was niet de eerste keer, en het gaat ook niet de laatste zijn. Toch is het iedere keer weer schrikken. Op de dag dat mijn nieuwe EP uitkwam werd mijn twittertijdlijn gedomineerd door berichten aan mijn adres waarin me verteld werd dat ik besneden moest worden met een roestig mes. Heel gezellig allemaal.
Haattweets zijn een vreemd fenomeen waar je als publiek figuur “nou eenmaal” rekening mee moet houden. If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen, zo zeggen veel mensen. Het lijkt wel of de anonieme haters geen moment het idee hebben dat er achter elke publieke figuur een mens schuilgaat. Ik krijg vaak de vraag hoe het me lukt om ermee om te gaan. Om eerlijk te zijn weet ik het niet. Het went, maar nooit helemaal. Inmiddels weet ik dat het het slimst is om haattweets gewoon te negeren, maar zo af en toe heb ik de behoefte om de haat zichtbaar te maken voor anderen. Dit is hoe we blijkbaar met elkaar omgaan.
Toen het nieuws over mijn nieuwe EP vorige week totaal onder dreigde te sneeuwen door alle haat, bedacht ik: waarom combineer ik het één niet met het ander? Op de EP staat een nummer, Russen, dat gaat over mijn haters. Over hoe ik er soms over fantaseer dat ik ze allemaal uitnodig om thee te komen drinken, en wat voor mensen het zouden zijn. Dat ik appeltaart voor ze zou bakken, en dat sommigen heel normaal zouden blijken te zijn, anderen lichtelijk paranoia. De clip die we gemaakt hebben is een ode aan al mijn haters. Ik kan ze niet bestrijden, dus omarm ik ze maar.
De Viva400. Elk jaar weer een dingetje. Vorig jaar was ik zelf genomineerd, en ging ik na afloop nogal ham op de uitreiking die zo truttig was dat ik er spontaan wasverzachter van kreeg. Maar goed: de nominaties zijn weer bekend, en zolang het een ding blijft, wil ik toch graag even een paar van die topvrouwen endorsen. Gewoon, een beetje bindend stemadvies naar de mensen toe. Gaan we!
Hadjar Benmiloud
Omdat ze geheel kosten-batenloos feministisch platform Vileine opzette, waar wij zure zeikfeministen naar hartelust onze broek kunnen luchten. En dat is fijn. Hadjar is een lief poezenvrouwtje met haar op de juiste tanden. Plus: een fijne en goede hoofdredacteur.
Stella Bergsma
Omdat er niemand zo schaamteloos tweet over piemels en kutjes als Stella. Ik heb haar pussy-roman nog niet gelezen, maar dat doet er niet toe, want ik weet toch al dat ‘ie goed is. Althans, dat heb ik van horen zeggen. En oh ja: ze zingt ook heel fijn. En: ik ken niemand die zó vaak van facebook geflikkerd is. Dat alleen al is een stem waard!
De afgelopen maanden heb ik keihard gewerkt aan een nieuwe EP, en nu is ‘ie er… bijna! We beginnen met een nieuwe single: Bobbie.
Ken je het verhaal van de Stepford Wives? In een slaperig Amerikaans stadje bouwen de mannen stiekem hun vrouwen om tot robot… zodat ze nooit meer zeuren en altijd zin hebben in de afwas en in seks. Bobbie is één van die vrouwen. Aan het eind van de film (kijk vooral het origineel, en niet de tenenkrommend slechte remake met Nicole Kidman…) komt ze achter het geheim van de mannen van Stepford, maar dan is het al te laat: ze wordt zelf omgebouwd tot robot.
Mijn single gaat over Bobbie. Na een hele poos afwassen realiseert ze zich dat ze een robot in gevangenschap is, en wil ze weer ontsnappen. Ze laadt haar batterij op, zet haar gps aan, en gaat er vandoor. Het is een nummer over het patriarchaat, met synths, gitaren en trommels, en ook nog een millennial whoop. Wat wil je nog meer?
De single en clip zijn een voorproefje van de nieuwe EP, die op 14 oktober uitkomt. Hatsa! Allemaal dingen dus. Kijk hier alvast de clip!
Gisteren speelde ik op Hembrug Happening, een relaxt festivalletje aan het water in de Zaanstreek. Het zonnetje scheen, er renden schattige kindertjes rond, en lieve Toeps was er ook en schoot een paar foto’s. De zonnebril kreeg ik van Polette, waarvoor dank!
Yeehaw, de verkiezingen zijn weer begonnen! Fantastisch! Want dat betekent in Nederland inmiddels net als in de VS maaaaandenlange slechte imitaties van soaps en dat is smullen. De verkiezingscampagnes zijn een soort Olympische Spelen, maar dan zonder Maurits Hendriks die dronken Yuri’s op een vliegtuig terug naar huis zet. Nee! Dronken Yuri’s krijgen onbeperkt spreektijd in talkshows, in de hoop dat erover getwitterd wordt. Want: there’s no such thing as bad twitteraandacht.
Sander Swekker
Geheel in die gedachtelijn besloot de VVD om Sander Dekker deze week bij Pauw neer te zetten om daar iets te zeggen over de onrust onder Turkse schoolkinderen en hun ouders. Je zou zeggen dat dat een logische stap is: hij is immers staatssecretaris van Lerarentekort, maar als je hem hoort sputteren dan vraag je je af of ze niet beter gewoon Ard “Anti-aanbaklaag” van der Steur hadden kunnen sturen. Zelfs hij had zich er zonder enige kennis van zaken beter doorheen gebluft.
Ik wilde al heel lang een blogje schrijven over de rare mentale drempel waar ik vaak tegenaan loop, maar het kwam er steeds niet van. Tot ik vorige week weer keihard mijn hoofd stootte (kan dat: je hoofd stoten tegen een drempel? Nou ja, nevermind de metafoor…), en dacht: now’s the time. Dus bij dezen.
Luie reet galore
Wanneer ik iets maak – wat het ook is – wil ik graag dat het perfect is. Voor minder doe ik het niet. Ik geloof dat ze dat perfectionisme noemen. Gek genoeg leidt dat perfectionisme in mijn geval tot een soort irritante luiheid. Perfectie is namelijk onmogelijk, daar ben ik me van bewust, en als het toch niet perfect gaat zijn, dan maakt het allemaal ook niet zoveel uit. Een vreemde paradox.
Vaak leun ik daarom op vroegere successen. Werd liedje X het meest gestreamd op Spotify? Prima, ik schud zo een paar soortgelijke tranentrekkers uit mijn mouw. Deed mijn artikel over onderwijs het goed op Blendle? Dikke kans dat de redactie vraagt om meer onderwijsartikelen, en ik zeg geen nee: het werkt immers.
En langzaam maar zeker sluipt er dan ergernis in mijn werk. Het is allemaal prima en degelijk, maar een stemmetje fluistert dat het beter kan. Dat stemmetje fluistert alleen nooit hard genoeg.
De verkiezingscampagnes zijn weer begonnen hoor. En hoe. De ene onzinnige ophefkamervraag na de andere. Om er maar eentje uit te lichten: Arjo Klingens, de manager van De Staat, zou “zichzelf” een miljoen subsidie hebben uitgekeerd.
Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Of De Staat wel of geen “rockband” is in de ogen van Martin Bosma, dat boeit me niet echt. Maar dat hij zomaar aanneemt dat Arjo Klingens een subsidie aan zichzelf zou hebben uitgekeerd, daarvan gaan mijn haren overeind staan.
