WijHatenAlles, 20 dec. 2013

Toen ik dertien was zat het er opeens, een donzig pluisje dat er eerst nog niet was. Ik wist direct hoe laat het was: kwart over okselhaar. Een paar weken later hadden we schoolfeest. Het was half mei en loeiwarm. Ik had van mijn moeder geld gekregen om een nieuw truitje te kopen en had, heel nineties, een prachtig lila halterexemplaar met indianenprint gekocht.

Naarmate het feest naderde werd ik steeds nerveuzer. Immers: ik kon niet met okselhaar op het schoolfeest verschijnen. No way. Scheren was echter geen optie: er waren geen scheermesjes in huis, en mijn vader was duidelijk geweest. ‘Je oksels scheren? Van wie moet dat? Je klasgenootjes? Belachelijk dat je naar die onzin luistert! Er is nog tijd genoeg om vrouw te zijn.’ Op de avond van het feest tutte ik me op bij een vriendinnetje. Enigszins beschaamd vertelde ik haar over mijn nieuwste aanwinst. ‘Oh gets, daar kun je echt niet mee verschijnen’, was haar antwoord, en ze duwde me een speciaal roze meisjesscheermes en een roze bus meisjesscheerschuim in mijn handen.

Vanaf die dag heb ik mijn oksels geschoren. Tweemaal per week, want echt hard groeide het spul niet. Soms, in de winter, vergat ik het een keer, maar zodra ik per ongeluk iets voelde prikken rende ik direct naar de badkamer en schoor alles weer glad.

Soms verschenen er vrouwen in de media die wél een bos stro onder hun armen hadden “durven” laten staan. Mijn reactie was altijd hetzelfde: ‘Getver, wat een stinkende wantoestand!’ Wanneer er gefluisterd werd over vrouwen in mijn omgeving dat ze okselhaar hadden keek ik met andere ogen naar hen. Met jij-bent-vast-een-stinkende-hippie-ogen.

Een maand of twee geleden kwam opeens de gedachte op om mijn oksels eens níet te scheren. Waar die gedachte vandaan kwam weet ik niet. Ik was gewoon nieuwsgierig naar wat er zou gebeuren. Hoe zou dat haar eruitzien? Hoe zou het aanvoelen? Zou ik gaan stinken? En ook: hoe zouden mensen reageren?

Mijn okselhaar begon niet als een emancipatiestatement, gewoon uit nieuwsgierigheid. Die nieuwsgierigheid deelde ik (zoals ik vrijwel alles deel) op twitter en andere sociale media. Dat heb ik geweten.

Op de twitters werd ik (en met mij vele andere vrouwen, toen Het Okselhaardebat eenmaal was losgebarsten) uitgemaakt voor stinkende rotte vis, ransbak, en ook ik kreeg – net als collega Stella Bergsma – vaak van wildvreemde mannen te horen dat ze niet met mij naar bed wilden.

Yeah, like I care.

Wanneer een man een selfie van z’n onsmakelijke hoofd post voel ik eerlijk gezegd zelden de behoefte om te reageren met “hee, even for the record: ik heb geen behoefte aan seks met jou.’ Blijkbaar roepen ongeschoren oksels wél dit soort reacties op, bij mannen toch althans.

Ik noem mezelf geen feminist, en ik ben niet bezig aan een kruistocht tegen scheermesjes. Niks van dat. Ik ben simpelweg verbaasd over het enorme taboe dat schijnbaar heerst over vrouwelijke haargroei (want ik begin hier niet eens over behaarde benen of schaamstreken). En daar ligt toch een klein genderprobleem: mannen hoeven in de regel hun oksels niet te scheren. Het mag – al wordt het in sommige kringen als ietwat verwijfd gezien – maar ze worden niet voor ransbak uitgemaakt als ze hun haar welig laten tieren.

Die keuzevrijheid zou wat mij betreft voor vrouwen ook moeten bestaan. Scheren zou een keuze moeten zijn zoals welke schoenen je bij welke outfit draagt. Van mij hoeft niet iedereen op behaarde oksels te vallen, maar je hoeft me niet per se te komen vertellen dat je me onsekswaardig vindt omdat ik niet scheer. Wanneer je vindt dat ik lelijke schoenen draag kom je me immers ook niet zeggen dat ik ver van je bed weg moet blijven.

Ik weet niet hoe we dit taboe moeten doorbreken. De discussie die plaatsvindt is wat mij betreft waardevol, maar de vele scheldpartijen zijn niet echt aanmoedigend voor de nieuwe meisjes van dertien die op het punt staan naar een schoolfeest te gaan. De termen “stinkhippie” en “ransbak” laat hen weinig keus: ze zullen scheren.