Er zijn inmiddels meer popdiva’s dan wereldleiders (hoi Beyonce, Rihanna en Adele), toch blijft het een soort van gek om als vrouw rond te lopen in de popmuziek. Niet dat ik dat zelf zo raar vind – ik voel me er prima thuis – maar er lijken nog steeds mensen te zijn die het niet zo vanzelfsprekend vinden dat je als vrouw een podium betreedt.
Wacht, daar gaat ze weer hoor, met haar feminisme enzo.
Ja klopt, maar wacht. Dit wordt ook gewoon een grappig verhaal.
Vrouw zijn in de muziekbizzz kent vele facetten. Grappige, treurige en ronduit schandalige. En fijne, ook. Mannen zijn doorgaans geneigd om snel in te grijpen wanneer je zelf met een zware versterker loopt te sleuren. Prima! Mij hoor je niet klagen. (NB: ik ben enorm lui en ik haat sjouwen)
De eerste keer dat ik er echt iets van merkte, was toen ik met mijn band Mr. Blue Sky de Roos van Nijmegen won (=belangrijke lokale bandjeswedstrijd). De dag na onze overwinning verschenen de eerste boze reacties op de Internetfora. “Ze hebben alleen maar gewonnen omdat ze tieten hebben!!1!” Ik ging zelfs even twijfelen: zou het zo zijn? Zou de jury daadwerkelijk niet verder hebben gekeken dan onze voorgevels? Ja echt – ik was nog jong.
Hi Aafke, op dit moment ben ik bezig met het schrijven van mijn afstudeerscriptie en heb ik o.a. over dit onderwerp gelezen. Dit is wat ik heb weet uit literatuuronderzoek: vrouwen met zelfvertrouwen worden vaak als bitch betiteld omdat dit het onderscheid tussen mannen en vrouwen weer versterkt. Vrouwelijkheid is in gender termen alles wat niet ‘man’ is. Zelfvertrouwen wordt veel meer geassocieerd met mannelijkheid en wanneer een vrouw die eigenschap aanneemt vertoont ze dus “mannelijkheid”. Om de eigenschap ‘zelfvertrouwen’ vervolgens weer vrouwelijk te maken wordt er een nieuwe titel verzonnen: bitch. Hiermee is het onderscheid tussen man en vrouw weer hersteld.
Thanks, ben heel benieuwd naar je scriptie! Wat studeer je?