Dit artikel verscheen op 22 januari 2016 op de website van Vrij Nederland.

Vriend en vijand zijn het erover eens: het schoolvak Nederlands moet op de schop. Al decennialang vecht het vak met een stoffig imago: Karel ende Elegast en Vondel zijn saai maar verplicht, oefenen voor het eindexamen bestaat uit het eindeloos maken van oefeningen over signaalwoorden en verbanden tussen alinea’s. Zelf stond ik zes jaar voor de klas als lerares Nederlands, en hoorde leerlingen vaak verzuchten: ‘Iederéén haalt een zeven voor Nederlands. Of je nou je best doet of niet.’ Universitair docenten verzuchten op hun beurt dat studenten zo erbarmelijk schrijven. Genoeg reden om de invulling van het vak onder de loep te nemen. En als we dan toch bezig zijn, dan wil ik nog wel een balletje opgooien.

Zes jaar lang onderwees ik Nederlands op het VWO, aan klas 1 tot en met 6. De meeste aspecten van mijn vak waren voor alle leerlingen relevant: welke studie je ook gaat doen, je zult in staat moeten zijn om een paper te schrijven. Waar je interesse ook ligt, het is voor iedereen nuttig om kritisch de krant te kunnen lezen, of een argument op waarde te kunnen schatten. Het is voor iedereen handig om een presentatie te kunnen geven voor collega’s. Er is echter altijd één vakgebied geweest waarvoor die vlieger niet op leek te gaan: literatuurgeschiedenis. Is dat werkelijk voor iedereen noodzakelijk?

Lees (gratis) verder op de site van Vrij Nederland.