Hallo, drempel

Ik wilde al heel lang een blogje schrijven over de rare mentale drempel waar ik vaak tegenaan loop, maar het kwam er steeds niet van. Tot ik vorige week weer keihard mijn hoofd stootte (kan dat: je hoofd stoten tegen een drempel? Nou ja, nevermind de metafoor…), en dacht: now’s the time. Dus bij dezen.

 

Luie reet galore

Wanneer ik iets maak – wat het ook is – wil ik graag dat het perfect is. Voor minder doe ik het niet. Ik geloof dat ze dat perfectionisme noemen. Gek genoeg leidt dat perfectionisme in mijn geval tot een soort irritante luiheid. Perfectie is namelijk onmogelijk, daar ben ik me van bewust, en als het toch niet perfect gaat zijn, dan maakt het allemaal ook niet zoveel uit. Een vreemde paradox.

Vaak leun ik daarom op vroegere successen. Werd liedje X het meest gestreamd op Spotify? Prima, ik schud zo een paar soortgelijke tranentrekkers uit mijn mouw. Deed mijn artikel over onderwijs het goed op Blendle? Dikke kans dat de redactie vraagt om meer onderwijsartikelen, en ik zeg geen nee: het werkt immers.

En langzaam maar zeker sluipt er dan ergernis in mijn werk. Het is allemaal prima en degelijk, maar een stemmetje fluistert dat het beter kan. Dat stemmetje fluistert alleen nooit hard genoeg.

 

Read the manual

Neem Je Doet Je Best Maar. Een prima album (al zeg ik het zelf…), waarvoor ik een aantal analoge synths aanschafte en leerde bespelen. Of ja: leerde bespelen… ik klooide twee middagen met de knopjes, en toen kreeg ik er allemaal toffe geluiden uit. Ik heb de handleiding bestudeerd, iets geleerd over waveforms, en het klinkt allemaal goed, maar… achteraf hoor ik tóch dat ik nog veel meer uit mijn speelgoed had kunnen halen, als ik er maar genoeg tijd in had gestoken. En dat doe ik niet, want ik ben lui.

Volgend jaar komt mijn debuutroman uit, en het had niet veel gescheeld of dat was al eerder gebeurd. Er ligt namelijk al een boek klaar. Het lag ook al bij de uitgever, maar iets knaagde… het was een goed clickbait-achtig verhaal over escapades van jonge leraren. Sleutelroman. Maar toen twee redacteuren achter elkaar zeiden dat het toch iets aan diepgang miste, wist ik meteen dat ze gelijk hadden. Het heeft me een aantal flessen wodka en een paar lange fietstochten gekost, maar ik heb het manuscript aan de kant gelegd. En toen ik die drempel over was, was er opeens ruimte voor een nieuw, totaal surreëel romanconcept, waar ik veel enthousiaster van werd.

Zo gaat het dus altijd. Ik maak iets, weet in mijn achterhoofd wel dat het nog niet goed genoeg is, maar kan mezelf niet zover krijgen om de moeite te nemen om het te verbeteren. Ik heb precies hetzelfde met de afwas: ik zit nog liever een hele dag op de bank mezelf te haten omdat ik de keuken nog niet gepoetst heb, dan dat ik opsta en even een doekje over het aanrecht haal. Het is een character flaw waar ik nog geen oplossing voor heb gevonden. (ja, sinds kort betaal ik iemand om mijn huis schoon te maken. Dat scheelt echt een hoop gebonk met mijn hoofd tegen de muur)

 

And again…

Anyway, de afgelopen maanden ben ik bezig geweest met het schrijven en opnemen van nieuwe nummers voor een EP die binnenkort uitkomt. Het was bedoeld als extraatje bij Je Doet Je Best Maar, en er moet een opvolger voor Alles Went op staan. Ik begon, werkte wat ideetjes uit die ik nog had liggen, gebruikte geluiden die ik al kende. En toen alles zo’n beetje af was merkte iemand op: “Goh, die nummers lijken eigenlijk best wel op je vorige album…”

Goddammit.

Eerst word ik dan boos en verdrietig (HOEZO IS NIET IEDEREEN DOLENTHOUSIAST OVER WAT IK MAAK??), maar na een paar uur buikpijn valt het kwartje: ze hebben gelijk. Ik ben wéér lui geweest. Ik moet aan de bak.

Dus: extra studiodagen inplannen. Muzikanten inhuren. Nieuwe nummers schrijven. De eerste poging was dramatisch: ik wilde zó graag iets fantastisch nieuws schrijven dat het een verschrikkelijke draak van Marco Borsato-achtige proporties werd. De tweede poging was al veel beter. We komen er wel.

Maar waarom gaat het nou nooit vanzelf? Waarom moet ik altijd met 160 p/u die drempel over, met slechte schokbrekers? Het zal er wel bij horen, maar ik vind het beeeest irritant soms.

Een reactie op “Hallo, drempel”

  1. Kris schreef:

    Heerlijk beschreven, (bijna) elke muzikant zal zich hierin kunnen vinden, mooi mens.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *