Eigenlijk ben ik helemaal niet goed in vakantie. Vakantie is zo’n talent dat iedereen lijkt te hebben, behalve ik. Toen ik nog op school zat, studeerde en (later nog) toen ik lesgaf was het nog veel erger: de overgang van keihard bikkelen naar zeeën van niet-ingevulde tijd deden gekke dingen met mijn gemoedstoestand, en als ik eenmaal ingesteld was op een nieuwe dagindeling dan doemde daar het begin van een nieuw schooljaar alweer op. Veel te heftige overgangen. Al op de basisschool bedacht ik voor iedere vakantie een project en maakte ik een dag- en weekplanning. Zo schreef ik boeken in de vakantie, leerde nieuwe talen, en naaide hele nieuwe garderobes in elkaar samen met mijn moeder en oma.
Sinds ik fulltime zzp, ben ik niet beter geworden in vakantie, maar het is wel eenvoudiger geworden. Ik heb gewoon geen vakantie. Dat is het allermakkelijkst. Omdat ik mijn werk leuk vind en mijn eigen planning kan maken, kan ik gewoon doorwerken zonder een burn-out te krijgen door over een langere periode een dag per week rust te nemen. Het hoeft niet meer zo’n opgedrongen, aaneengesloten zwart gat te zijn. Heerlijk!
Maar dan, als je een kind krijgt, wordt het weer anders. Opeens is er een klein mens dat het prettig vindt om tijd met je door te brengen en lekker een dag op het strand te spelen. En als zij het naar haar zin heeft, dan heb ik dat ook. Dus gaan we sinds een paar jaar naar Ameland met de hele familie, en dat bevalt prima. Het is dicht genoeg bij huis (onze peuter HAAT autorijden, in CAPSLOCK), het is er prachtig, stil, overzichtelijk, en lekker koel tijdens hittegolven.
En oké, ik heb één bescheiden project meegenomen dit keer: ik lees Wuthering Heights, een klassieker die al lang op mijn lijstje stond (en check deze prachtige uitgave ook <3). Ik heb ‘m nog niet uit, maar ben wel helemaal weg van de oeverloze woordenschat van Emily Brontë en het kabbelende narratief. Een aanrader!
(zonnebril kreeg ik van Polette, waarvoor <3 en dank!)
