We zijn alweer een halve week bezig, en ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik was na een halve dag zoomen gaarder dan de gemiddelde aardappel die mijn grootvader kapot kookte. Zeker nu het zo donker is word ik rond een uur of vier overvallen door een lamlendig gevoel. Kwart misselijk, kwart slaperig, kwart verveeld, kwart je-ne-sais-quoi. Ging je in de lentelockdown na het avondeten nog even lekker wandelen, nu dommel ik weg bij een serietje of een mail die ik toch nog even snel beantwoord (ondanks dat ik mezelf beloofd had niet meer ’s avonds te werken).
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het hele concept “thuis schooltje spelen”. In de lente was mijn dochter nog een peuter, en volstond het om lekker met haar te spelen, in het park rond te rennen of te schommelen. Nu is ze kleuter en is er opeens een dagroutine, werkopdrachten, belletjes met de juf, en – niet geheel onbelangrijk – haar eigen frisse tegenzin omdat ze het liefst gewoon naar school gaat.
Te vaak hoor en lees ik mensen elkaar verwijten dat als ze het vermoeiend vinden om thuis te zitten met kinderen, ze dat hadden moeten bedenken voordat ze aan kinderen begonnen. Alsof je je kinderen niet leuk genoeg vindt als je nu moe bent. Ik snap het sentiment: ik had zelf ook 29 jaar lang geen kind, en kon me vreselijk ergeren aan ouders die klaagden over hun kroost. Jij kiest ervoor, dacht ik dan. Gelukkig ben ik iets ouder geworden, en ouder geworden (see what I did there) van een meisje dat ik fantastisch leuk vind… en tóch ben ik na drie dagen homeschooling ook moe, net als de rest van Nederland.
En dat zegt niks over hoe leuk ik mijn kind vind, of over hoe onnadenkend ik ben geweest toen ik zwanger raakte. Het zegt vooral iets over de situatie waar we met z’n allen in terecht zijn gekomen. Een situatie die bestaat uit allemaal laagjes stress die zich als een viennetta of een spekkoek op elkaar gestapeld hebben.
Want natuurlijk is er niks mis met een dagje thuis zijn met je kind. Dat is hartstikke gezellig. Maar dat thuiszitten is slechts de basis van alle stresslaagjes. Want thuiszitten als je niet naar de kinderboerderij kunt, niet naar opa en oma, niet naar de bibliotheek, niet naar de binnenspeeltuin – ook geen ramp, maar wel een dun laagje stress. Dan is er nog het schooltje spelen. Want zomaar thuiszitten doen we niet, we moeten opeens ook didactische vaardigheden aan de dag leggen, een rooster aanhouden, agenda van de kinderen coördineren: ook een laag stress.
En dan is er nog de werkgever en de maatschappij die simpelweg verwachten dat je je werk gewoon uitvoert, terwijl je ondertussen schoolmeestertje speelt. Nog een dikke laag stress. We wringen ons in allerlei bochten om toch onze deadlines maar te halen. Er zijn de zoommeetings die in elkaar over lijken te lopen, waarin communicatie is opgedroogd tot het hoogstnoodzakelijke en dodelijk vermoeiend blijkt: een laagje stress.
Om alles toch maar af te krijgen werk je ’s avonds nog even door, waardoor je onderaan de streep geen tijd overhoudt om even te ontspannen: geen probleem voor een keertje, maar structureel: een laag stress. Wat ontspannen betreft: onze sport niet kunnen uitoefenen, niet naar clubjes kunnen, niet even naar de kroeg: natuurlijk kunnen we best even zonder, maar ook dit is een laagje stress.
En dan is er nog die veel dikkere laag van het slechte nieuws dat maar over ons uitgestort blijft worden. De onzekerheid over vaccinaties, de stijgende besmettingscijfers, groeiende onrust en polarisatie, om nog maar te zwijgen van klimaatverandering, geopolitieke spanningen en wat dies meer.
Weet je, op de meeste van die zaken kun je je prima voorbereiden, maar op de dikke gelaagde slagroomtaart van stress die ze op elkaar gestapeld vormen, daar kon tot een jaar geleden geen mens zich een voorstelling van maken, laat staan dat we ons daarop konden voorbereiden of dat dit een scenario was waar we rekening mee hielden toen we kinderen kregen.
We hebben allemaal een grote taartpunt aan stress te verstouwen deze crisis. Laten we proberen elkaar te zien en te horen, in plaats van elkaar te veroordelen. Daarom bij dezen een kleine shoutout naar alle thuisschooljuffen en -meesters: je mag moe zijn en balen en je kinderen zo nu en dan achter het behang willen plakken, dat maakt je geen minder goede ouder. Hang in there!
