Een depressie heb je niet alleen. Natuurlijk, het zit allemaal in mijn hoofd, maar ik woon in een huis met mijn man en dochter, en een depressie verbergen is niet mijn sterkste kant. Sterker nog: als ik een paniekaanval heb, dan druipt de paniek van de muren, ik lijk wel een zwart gat dat alle energie opslokt en tegelijkertijd oneindig veel negativiteit weer uitstraalt. Er is niet om mij heen te leven, hoe graag ik mijn gezin dat soms ook zou gunnen.
Tijdens mijn depressie zadel ik Bram op met veel extra verantwoordelijkheden. Hij zorgt ervoor dat het huishouden blijft draaien, dat ik op tijd naar doktersafspraken ga, mijn medicatie neem, niet de hele dag slaap, zo nu en dan eet, en naar buiten ga. Daarnaast beschermt hij mijn dochter voor de scherpe randjes van mijn ziekte. Hij hoeft dat allemaal niet te doen, maar hij kiest ervoor om het toch te doen. Om me bij te staan, om soms de boeman te spelen, soms de verpleger, soms de entertainer, altijd de vader en echtgenoot.
Ik heb het gevoel dat we wel eens vergeten hoe zwaar het is voor hen die ons bijstaan. De ouders, partners, kinderen, broers, zussen, vrienden, mantelzorgers. Waar kunnen zij heen met hun onzekerheden, met hun vermoeidheid?
Ik loop tijdens en na mijn depressies vaak rond met een enorm schuldgevoel, omdat mijn ziekte mijn relatie met Bram voor een deel volstrekt ongelijkwaardig maakt, en dat de kans dat ik dat ooit zal kunnen rechttrekken nihil is. Deels omdat de ongelijkheid zo groot is, deels omdat ik zelf de oorzaak ben van de kloof, en deels omdat ik oprecht niet weet of ik in een omgekeerd geval hetzelfde geduld en doorzettingsvermogen aan de dag zou kunnen leggen. Ik hoop natuurlijk van wel, maar zeker weten doe ik het niet.
Toen ik begon te schrijven aan mijn nieuwe album Godzilla, kwam ik steeds maar weer terug bij dat knagende gevoel de mensen om me heen tekort te doen, en ik kon niet anders dan daar een nummer aan wijden. Het werd misschien wel het persoonlijkste nummer dat ik tot nu toe maakte, en het heet Zelf. Want er is er maar een die ik kan aanspreken op het leed dat ik anderen berokken, en dat ben ik zelf.
Dit ben ik
Ik ren vaak, maar nooit heel lang
En ik wil er voor je zijn
Maar er is iets waar ik achter blijf haken
Dat ben ik zelf
Deze is voor alle partners, kinderen, broers en zussen, mantelzorgers en vrienden die altijd maar meer geven dan dat ze terugkrijgen.
Jullie worden gezien.
(Wil je me helpen? Pre-save de single dan alvast op bijvoorbeeld spotify, via deze link. Hoe meer mensen dat doen, hoe hoger hij in de playlists komt. Dankjewel!)
Klinkt misschien gek, maar ik ben blij voor jouw man. Je geeft hem de ruimte (en de kans) om je te steunen, je vast te houden, je te helpen. Vind ik mooi!
Hoi Aafke ik herken je knopen hoofd wel in je wel enigszins…ik heb zelf ook veel in mijn hoofd ronddwarrelen. Ik ben gelukkig niet depressief, maar heb ADHD/ADD ook maar gratis en voor niets gekregen🙄. Het is bij mij vaak chaos en hectiek in mijn hoofd. Een vriend noemt dit ook wel bolletje in de war wolletje. Dat vind ik een prachtige benaming v.d weerwar in mijn hoofd
Het is knap dat jij onder woorden kunt brengen wat het betekent voor jou en je gezin. Het feit dat je zelf door hebt wat het betekent, maakt dat je dus door hebt wat dit met jou omgeving doet! Wees daar maar trots op! Er zijn wrsch genoeg mensen die dit zelf niet eens door hebben. Of zelfs glashard ontkennen. Jij dus niet. Want het zegt iets over JOU! Jij bent je er zeer bewust van dat je hebt wat je hebt. Zie dat als winst, een lichtje i.d duisternis, een stipje a.d horizon. Ik denk wie zelfkennis of zelfinzicht heeft, zet een stap in de richting van acceptatie. Het getuigd van moed en kracht om de dingen te benoemen zoals het is. Vergeet NIET dat jij er 24/7 mee zal moeten dealen, er iedere mee op staat en er óók weer mee naar bed gaat. En beschouw jezelf als een gezegend mens want : je hebt een lieve man die er idd voor kiest om ondanks alles bij je te blijven. En vooral óók bij je wil ZIJN! Koester dat gegeven. Hij zorgt voor stabiliteit in jou en jullie leven. Dat is van onschatbare waarde. Niet elke partner zou dit kunnen…Koester vooral alle momenten die WEL mooi, fijn en positief zijn. Ik wens voor jou dat je een positieve toekomst tegemoet mag gaan.
Hartelijke groet Liduine
Zelf heb ik ook weleens nagedacht over het hebben van een depressie als het zijn van een zwart gat. Daar gaat uiteraard iets negatiefs vanuit waar jij in deze post terecht bij stil staat. Het grijpt namelijk om zich heen met een nietsontziende kracht waar niet uit te ontsnappen is voor de mensen die dicht bij je staan. Toch zit er ook een mooie kant aan: door z’n hoge zwaartekracht trekt een zwart gat licht aan van sterren in de buurt. Je kunt dus stellen dat een zwart gat sterrenlicht om zich heen verzamelt. Die lichtpuntjes zijn de mensen die ons bijstaan en ons verlichten. Die gedachte sterkt mij. En misschien kan dat het ook voor jou doen. Het helpt om naar die prachtige en fascinerende plaatjes te kijken van zwarte gaten zoals ze nu vaak worden afgebeeld, een verstrengeling van licht die als een beschermend membraan rondom het zwarte middelpunt draait.