Categorie: Persoonlijk
Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik om de zoveel tijd een paar terugkijkbriljantjes. Wat moet je gezien hebben?
1. Het Eiland
The Office, maar dan in België, met echte Belgische Kafka. Met betere typetjes, grappigere verhaallijnen, en acteurs waarvan je ziet dat ze al sinds jaar en dag comedy maken met elkaar. Het Eiland is inmiddels al een decennium oud, maar wordt herhaald op Één. Nou kun je wegens geoblock in Nederland geen Belgische tv terugkijken (hoera EU doe daar eens wat aan), maar gelukkig staan alletwee de seizoenen op youtube. Het grappigste dat ik in tijden gezien heb. Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden!
Yeehaw, de verkiezingen zijn weer begonnen! Fantastisch! Want dat betekent in Nederland inmiddels net als in de VS maaaaandenlange slechte imitaties van soaps en dat is smullen. De verkiezingscampagnes zijn een soort Olympische Spelen, maar dan zonder Maurits Hendriks die dronken Yuri’s op een vliegtuig terug naar huis zet. Nee! Dronken Yuri’s krijgen onbeperkt spreektijd in talkshows, in de hoop dat erover getwitterd wordt. Want: there’s no such thing as bad twitteraandacht.
Sander Swekker
Geheel in die gedachtelijn besloot de VVD om Sander Dekker deze week bij Pauw neer te zetten om daar iets te zeggen over de onrust onder Turkse schoolkinderen en hun ouders. Je zou zeggen dat dat een logische stap is: hij is immers staatssecretaris van Lerarentekort, maar als je hem hoort sputteren dan vraag je je af of ze niet beter gewoon Ard “Anti-aanbaklaag” van der Steur hadden kunnen sturen. Zelfs hij had zich er zonder enige kennis van zaken beter doorheen gebluft.
Ik wilde al heel lang een blogje schrijven over de rare mentale drempel waar ik vaak tegenaan loop, maar het kwam er steeds niet van. Tot ik vorige week weer keihard mijn hoofd stootte (kan dat: je hoofd stoten tegen een drempel? Nou ja, nevermind de metafoor…), en dacht: now’s the time. Dus bij dezen.
Luie reet galore
Wanneer ik iets maak – wat het ook is – wil ik graag dat het perfect is. Voor minder doe ik het niet. Ik geloof dat ze dat perfectionisme noemen. Gek genoeg leidt dat perfectionisme in mijn geval tot een soort irritante luiheid. Perfectie is namelijk onmogelijk, daar ben ik me van bewust, en als het toch niet perfect gaat zijn, dan maakt het allemaal ook niet zoveel uit. Een vreemde paradox.
Vaak leun ik daarom op vroegere successen. Werd liedje X het meest gestreamd op Spotify? Prima, ik schud zo een paar soortgelijke tranentrekkers uit mijn mouw. Deed mijn artikel over onderwijs het goed op Blendle? Dikke kans dat de redactie vraagt om meer onderwijsartikelen, en ik zeg geen nee: het werkt immers.
En langzaam maar zeker sluipt er dan ergernis in mijn werk. Het is allemaal prima en degelijk, maar een stemmetje fluistert dat het beter kan. Dat stemmetje fluistert alleen nooit hard genoeg.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik nogal een verzamelaar ben. Tassen, schoenen, knutselspullen, opschrijfboekjes… kasten vol. Toen mijn zusje een bril kreeg (ze was anderhalf), was ik razend jaloers, want brillen zijn cool. Maar helaas: mijn gezicht bleef naakt, tot ik 23 werd en opeens geen verkeersborden meer kon lezen in het donker. Ik liet mijn ogen testen, en YEEHAA: mijn rechteroog had een flinke cilindrische afwijking, dus: come to momma, bril!
Sindsdien heb ik ongeveer twintig brillen laten aanmeten. Sommige nieuw, sommige zijn vintage monturen die ik via o.a. Etsy op de kop heb getikt, en eentje is een oude van mijn oma (waarover ik nog een keer een aparte blog ga schrijven). Voor iedere outfit heb ik een bril – en ik heb er nog lang niet genoeg, als het aan mij ligt.
Het enige dat ik nog niet had, was een zonnebril op sterkte. Ik heb namelijk een mega-verzameling zonnebrillen, maar omdat mijn ogen niet zó slecht zijn was ik te lui/blut/laks om er nieuwe glazen in te laten zetten. Vooral als ik auto rij heb ik mezelf daar regelmatig om vervloekt, dus toen Polette me er eentje aanbood was ik like: JA, GRAAG.
‘We spreken af dat we bij iedere gang minstens één moeilijke vraag stellen, oké?’
‘Oké!’
‘Ik begin, wacht…’
Het meisje dat ons bedient blijft staan.
‘Mag ik iets vragen? Wat is dit paarse spul?’
Hij wijst naar een plukje paarse sliertjes dat op één van de amuselepels ligt. Het meisje buigt om beter te kunnen kijken.
‘Beetsprouts’, zegt ze. ‘Willen jullie bij iedere gang bijpassende wijn?’
Hij kijkt me aan. Ik knik. ‘Lijkt me prima.’ Hoe meer wijn, hoe langer het duurt voor hij op kan staan om zijn jas aan trekken.
Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik om de zoveel tijd een paar terugkijkbriljantjes. Wat moet je gezien hebben?
De Tour. Ultieme vakantie voor als je niet op vakantie gaat. Of als je toch de hele dag met een baby op schoot zit. Pas sinds ik een paar jaar achter elkaar fanatiek tourkijker ben, begin ik te begrijpen wat er zo fijn is aan wielersport. Niet alleen de fantastische helishots met bergen, sneeuw en kringelweggetjes, maar vooral de menselijke dramatiek. Al ben je nog zo fantastisch, als je in de laatste etappe op je muil gaat, dan verlies je opeens alsnog. Kom daar bij de 100 meter sprint maar eens om.
Vandaag: de drie beste wielerdocu’s die ik gezien heb. Toevallig of niet: ze gaan alledrie over doping. Een onderwerp dat me mateloos interesseert, ja.
2009.
Paarse Toyota Starlet uit 1996. Ik rij naar een optreden. Gisteren zaten we op de bank en keken we naar de bbc. ‘Van wie is dat nummer’, vroeg ik. Hij moest heel hard lachen. ‘Dat weet je niet?’
Nee, dat wist ik niet.
‘Jezus, soms ben je opeens zo jong.’
Nee hoor, dat is niet opeens. Ik was altijd al tweeëntwintig jaar jonger. Ik bleef hem aankijken.
‘David Bowie’, zei hij uiteindelijk. Hij had gelijk: ik was jong, had dit moeten weten.
Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik ieder weekend de terugkijkbriljantjes van de afgelopen week. Wat moet je gezien hebben?
Het is weer zomer. Komkommertijd? Geenszins. Behalve dat er bizar veel (slecht) nieuws is elke dag, zijn er de bakken sportgeweld van het EK, de Tour en straks de Spelen. Waarom dan deze Terugkijk? Nou, omdat NPO2 dagelijks twee docu’s uitzendt, en dat daar echt pareltjes tussen zitten.
Vandaag geen grappige gifjessamenvatting van mijn dag (zoveel poepluiergifjes wil ik jullie niet aandoen), maar wel een selectie van de tofste gifjeskunst die ik de afgelopen tijd ben tegengekomen.
Adventure Time on lsd
