Ik kan me het aloude moment in groep drie nog goed herinneren, ons werd om beurten gevraagd wat we wilden worden. “Dirigent”, zei ik (want dat was mama), “of ballerina” (want ik zat op ballet) “of schrijver. Maar vooral schrijver eigenlijk.”
Vanaf het moment dat ik leerde lezen wilde ik schrijven. Werelden creëren. Mijn eerste boek schreef ik in groep vier, en besloeg vier basisschoolschriften. Het ging over een moeder en dochter grizzlybeer, en hun omzwervingen in het ruige bos. Ik zorgde elke dag op school dat ik mijn werk binnen een uur af had, zodat ik de rest van de ochtend kon schrijven. Ik was er bezeten van.
De komende tijd stel ik een aantal personages uit CONCEPT M aan je voor. Of liever gezegd: dat doen ze zelf. Vandaag aan het woord: Julien Stork. Minister-president, bourgondiër, sjoemelaar.
Mijn debuutroman Concept M komt ook uit als luisterboek! Omdat er nogal wat radio- en tv-fragmenten in mijn boek zitten, organiseerde ik een studiodag met verschillende mensen om al die fragmenten in te spreken. Net echt! Alles ging goed, tot de stroom uitviel.
Deze week werd ik gebeld door een anoniem nummer. Omdat dat soms belangrijke telefoontjes zijn (media, artsen) nam ik op.
“Hallo! Spreek ik met de CEO van Aafke Romeijn?”
“Eh, ja. Ik ben trouwens ook Aafke Romeijn, maar dat terzijde.”
“Goedemorgen! Wij zijn bedrijfsbesparing punt nl. Als u ons geld geeft geven wij u besparingstips.”
Oké, eerste tip lijkt me sowieso om te besparen op besparingstips, maar dat terzijde. Ik vroeg waar ze mijn nummer vandaan hadden, en oh surprise: dat hadden ze van de Kamer van Koophandel. Nou ben ik toch al niet echt vrienden van die club, maar dat constante gespam en gebel van vage bedrijfjes vind ik echt rete-irritant. Toen ik dit verhaal op twitter deelde kreeg ik vervolgens de leukste tips van volgers om de beller de volgende keer een hak te zetten. Omdat ik de beroerdste niet ben, hier een kort overzicht!
Deze kreeg ik al vaker te horen. Laat al die spammerds lekker de KvK zelf bellen met hun lame besparingstips en zakelijke energiedeals. Dingetje wel: als je je telefoonnummer bij de KvK verandert, duurt het vaak lang voordat je daar iets van merkt. Mocht je dus intussen toch nog gebeld worden, dan hier nog een paar tips.
Eens in de zoveel tijd voel ik me net een keukenweegschaal die zonder dat je er iets op hebt gezet al 50 kilo aangeeft. Wat doe je dan? Recalibreren. Je opnieuw verhouden tot jezelf en de wereld om je heen. Klinkt dat zweverig? Mwah: ik denk dat iedere artiest (of zzp’er) het wel kent: een aantal grote projecten loopt ten einde, er dienen zich een heleboel nieuwe mogelijkheden aan, je hebt massa’s plannen, en in het vacuüm tussen oud en nieuw voel je je een beetje verloren. Het is deel van het zelfstandigenbestaan, hoe succesvol (of onsuccesvol) je ook bent.
Mijn boek is af. Dat is fantastisch! Het is gelukt! Voor het eerst in mijn leven heb ik lang genoeg gewerkt aan één tekst om het een roman te kunnen noemen. Op 14 april komt ‘ie uit bij de Arbeiderspers, en er staat al een hele rits interviews en voordraagsessies in de planning. Ik ben ontzettend blij, opgelucht en ook wel een beetje trots. Tegelijkertijd is het een raar moment: ik heb de afgelopen twee jaar iedere dag geschreven, opeens valt dat weg. Voor mij is een groot project volbracht, maar voor het publiek bestaat de roman nog niet. Hoe gaat men reageren? Wie gaan het lezen? It’s out of my hands. Ik kan alleen maar rustig blijven ademhalen en toekijken wat er gebeurt straks.
Het is lastig om daar niet zenuwachtig van te worden. Het is zo anders dan wanneer je een plaat uitbrengt. Bij een album ben je tot vrij kort voor de release nog bezig met afmixen, luistersessies, artwork… ondertussen ben je al aan het repeteren voor liveshows, en wanneer je album uitkomt kun je aan het werk: spelen. Het materiaal tot leven brengen. Bij een boek ontbreekt dat laatste voor mijn gevoel: ik kan voorleessessies gaan oefenen, maar da’s toch anders.
Elke keer dat ik de mannen van Voetbal Inside een grap ten koste van een minderheid hoor maken denk ik hoofdschuddend terug aan die ene keer in mijn leven dat ik een vaste baan had, met een vaste groep collega’s. In de kantine hoorde ik bij het groepje “coole jonge werknemers”, dat het hoofd boven het coole water hield door om het hardst grappen te maken over minder hippe collega’s. Elke vorm van vernieuwing, elke vorm van anders zijn werd keihard uitgelachen. Iets ondersteunen of aanmoedigen toont je namelijk gevoelig, en cynisme is een makkelijk pantser. Zo ook toen een oudere collega op een dag in de kantine verscheen in een bloemetjesjurk en op hoge hakken, een collega die we tot dan toe “gewoon” Jan hadden genoemd. God, wat hebben we gelachen toen ze vertelde voortaan aangesproken te willen worden met Jeanette. We kwamen niet meer bij.
Johan Derksen zegt precies te verwoorden en verbeelden wat zich door heel Nederland in kantines afspeelt, en gezien mijn eigen ervaringen vermoed ik dat hij daar aardig in slaagt. Uitlachen wat “anders” is, is al sinds mensenheugenis de makkelijkste manier om jezelf te harnassen in sociale situaties. Het vergt moed om en plein public het onbekende een kans te geven of – spannender nog – te omarmen. Dat de mannen van Voetbal Inside niet tot de categorie “moedige mensen” behoren weten we al een tijdje, dus wanneer Gijp met een stroblonde pruik ten tonele verschijnt om een paar grappen te maken over de Vlaamse presentatrice Bo Van Spilbeeck, dan ben ik niet verbaasd. Maar boos ben ik wel.
Hij is uit! Mijn nieuwe single: Niet Vandaag. Geschreven met Tjeerd Bomhof (Dazzled Kid, Voicst) en Mathias Janmaat (Bombay), de clip werd gemaakt door Bianca Toeps en Charlotte van Beusekom.
NIET VANDAAG: over alle goede voornemens die je heus nog wel gaat uitvoeren… alleen niet vandaag.
Ik neem me altijd voor om niet mee te doen aan goede voornemens. Ze vormen het perfecte recept om jezelf teleur te stellen, en van alle slechte gewoontes die ik ooit succesvol heb afgezworen heb ik er niet één op Nieuwjaarsdag laten varen. Januari is al zo’n mistroostige maand, ik moet er niet aan denken dat ik ook nog mezelf voor het hoofd moet slaan omdat ik er niet in geslaagd ben om mijn goede voornemens uit te voeren.
Toch, onbewust heb ik ze wél hoor: dingen waarvan ik vind dat ik ze beter of anders zou moeten doen. Je kan je wel voornemen om je niks voor te nemen, maar ik ontsnap ook niet aan dat stemmetje in mijn hoofd dat me constant wijst op mijn tekortkomingen. Misschien moest ik er maar eens een gesprek mee aangaan.
“Je moet minder rotzooi eten!”
Really, dit zeg je in januari? Het is koud, vies, de winter duurt nog maanden, binnen is het gezellig? Dit is echt niet het moment om over salades te beginnen hoor, mijn lichaam heeft behoefte aan friet, kaasfondue en stamppot met veel roomboter. Tegen de tijd dat het weer benen-scheer-weer is praten we nog wel een keer.
“Je moet twee keer per week sporten!”
Voor iemand die sport haat ben ik al onnoemelijk trots dat het me lukt om één keer per week mezelf op een fiets door de regen te sturen om te gaan sporten, en dat ik een sport heb gevonden die ik zonder al te veel tegenzin uitoefen (boulderen). Typisch dat er meteen weer een schepje bovenop moet.
“Je moet je minder slonzig kleden!”
Fuck you, het is ijskoud, mijn uggs en hoodie zijn pure noodzaak nu, je mag blij zijn dat ik niet rondloop in een snuggie.
“Minder drinken!”
Zoveel drink ik niet. NEXT!
“Minder geld uitgeven!”
Ja, ok, hier zou je een punt kunnen hebben. Ik kan best een maandje geen nieuwe kleren kopen, en geen nieuwe nagellak (ik heb immers al 403 potjes). Aan de andere kant: ik heb geen schulden, betaal alles keurig op tijd en spaar ook nog, bovendien is de O.P.I. nagellak in de aanbieding bij de Big Bazar, €2,99 in plaats van €15, dus no can do.
“Minder twitteren!”
Eh… sorry, wat zei je? Ik verstond je niet. Joe!
Mijn nieuwe single heet Niet Vandaag en gaat over goede voornemens. Luister hier!
Ik ging met Arriën Molema (collega van BAM!) naar Wenen om daar te vergaderen over Europese auteursrechtdingen. Ik maakte er natuurlijk een vlogje over. Vind je ‘t leuk? Subscribe dan hierrrrrrzo.
