Subsidiehaat voor dummies

Gisteren ontstond enorrrrme ophef over de subsidie die De Staat van het FPK krijgt. Over waarom ik vind dat popmuzikanten ook subsidies nodig hebben schreef ik al een stukje voor Vrij Nederland, maar wat me opviel was dat alle stokoude non-argumenten over waarom kunstenaars geen subsidie moeten krijgen weer uit de kast werden gehaald. Dat is iedere keer weer lachen, en dus zet ik ze hier even voor je op een rijtje. Gaan we!

 

1: Rembrandt kreeg ook geen subsidie!

 

Schermafbeelding 2016-08-03 om 19.57.46

 

Dit is een ware klassieker. Beroemde kunstenaars uit Het Verleden kregen ook geen subsidie, dus hebben kunstenaars nu het ook niet nodig. Waar te beginnen? Mozart kreeg geen subsidie, en stierf in relatieve armoede. Hoe geniaal hij ook was. Componisten als Haydn en renaissancekunstenaars als Michelangelo waren gewoon in dienst van een hof. Ambtenaren, dus. Ga je al. Een ander dingetje? Economische structuren toen en nu zijn, zeg maar, nogal verschillend.

Lees hier verder! →

Brillenaddict*

Wie mij een beetje kent, weet dat ik nogal een verzamelaar ben. Tassen, schoenen, knutselspullen, opschrijfboekjes… kasten vol. Toen mijn zusje een bril kreeg (ze was anderhalf), was ik razend jaloers, want brillen zijn cool. Maar helaas: mijn gezicht bleef naakt, tot ik 23 werd en opeens geen verkeersborden meer kon lezen in het donker. Ik liet mijn ogen testen, en YEEHAA: mijn rechteroog had een flinke cilindrische afwijking, dus: come to momma, bril!

Sindsdien heb ik ongeveer twintig brillen laten aanmeten. Sommige nieuw, sommige zijn vintage monturen die ik via o.a. Etsy op de kop heb getikt, en eentje is een oude van mijn oma (waarover ik nog een keer een aparte blog ga schrijven). Voor iedere outfit heb ik een bril – en ik heb er nog lang niet genoeg, als het aan mij ligt.

Het enige dat ik nog niet had, was een zonnebril op sterkte. Ik heb namelijk een mega-verzameling zonnebrillen, maar omdat mijn ogen niet zó slecht zijn was ik te lui/blut/laks om er nieuwe glazen in te laten zetten. Vooral als ik auto rij heb ik mezelf daar regelmatig om vervloekt, dus toen Polette me er eentje aanbood was ik like: JA, GRAAG.

 

IMG_7792

Lees hier verder! →

Een imperfecte wereld begint bij jezelf

Dit artikel verscheen op 25 juni 2016 in Viva.

Een paar weken geleden zag ik op Instagram een foto voorbijkomen van een zwangere sportjunkie. ‘Seven months pregnant,’ stond erbij, maar dat was nauwelijks te zien. Haar foetus was zorgvuldig ingesnoerd door buikspieren die strakker stonden dan scheerlijnen in de wind. Zeven maanden zwanger? Hóé dan? Ik vond de foto doodeng. Zo veel sporten kan toch niet goed zijn voor een ongeboren kind? ’s Avonds stond ik voor de spiegel. Zelf was ik ook zeven maanden zwanger, en ook al was ik na drie maanden resoluut gestopt met sporten, ik was pas zes kilo aangekomen. Op een flinke toeter na zag ik er nog precies zo uit als voor mijn zwangerschap. Toch begon ik opeens te twijfelen. Mijn heupen staken toch wel een beetje uit, en waren mijn bovenarmen niet wat dikker geworden? Pas na een paar seconden riep ik mezelf tot de orde. ‘Je bent zeven maanden zwanger, en je past nog steeds in maatje 34. Doe normaal,’ zei ik tegen mezelf, om vervolgens tot mijn schrik te concluderen dat die belachelijke bodybuilderfoto me dus toch aan het denken had gezet.

Lees hier verder! →

Weemoedmuziek #3: dEUS

‘We spreken af dat we bij iedere gang minstens één moeilijke vraag stellen, oké?’

‘Oké!’

‘Ik begin, wacht…’

Het meisje dat ons bedient blijft staan.

‘Mag ik iets vragen? Wat is dit paarse spul?’

Hij wijst naar een plukje paarse sliertjes dat op één van de amuselepels ligt. Het meisje buigt om beter te kunnen kijken.

‘Beetsprouts’, zegt ze. ‘Willen jullie bij iedere gang bijpassende wijn?’

Hij kijkt me aan. Ik knik. ‘Lijkt me prima.’ Hoe meer wijn, hoe langer het duurt voor hij op kan staan om zijn jas aan trekken.

Lees hier verder! →

Terugkijk van de week #6

Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik om de zoveel tijd een paar terugkijkbriljantjes. Wat moet je gezien hebben?

De Tour. Ultieme vakantie voor als je niet op vakantie gaat. Of als je toch de hele dag met een baby op schoot zit. Pas sinds ik een paar jaar achter elkaar fanatiek tourkijker ben, begin ik te begrijpen wat er zo fijn is aan wielersport. Niet alleen de fantastische helishots met bergen, sneeuw en kringelweggetjes, maar vooral de menselijke dramatiek. Al ben je nog zo fantastisch, als je in de laatste etappe op je muil gaat, dan verlies je opeens alsnog. Kom daar bij de 100 meter sprint maar eens om.

Vandaag: de drie beste wielerdocu’s die ik gezien heb. Toevallig of niet: ze gaan alledrie over doping. Een onderwerp dat me mateloos interesseert, ja.

Lees hier verder! →

Weemoedmuziek #2: David Bowie

2009.

Paarse Toyota Starlet uit 1996. Ik rij naar een optreden. Gisteren zaten we op de bank en keken we naar de bbc. ‘Van wie is dat nummer’, vroeg ik. Hij moest heel hard lachen. ‘Dat weet je niet?’

Nee, dat wist ik niet.

‘Jezus, soms ben je opeens zo jong.’

Nee hoor, dat is niet opeens. Ik was altijd al tweeëntwintig jaar jonger. Ik bleef hem aankijken.

‘David Bowie’, zei hij uiteindelijk. Hij had gelijk: ik was jong, had dit moeten weten.

Lees hier verder! →

Terugkijk van de week #5

Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik ieder weekend de terugkijkbriljantjes van de afgelopen week. Wat moet je gezien hebben?

Het is weer zomer. Komkommertijd? Geenszins. Behalve dat er bizar veel (slecht) nieuws is elke dag, zijn er de bakken sportgeweld van het EK, de Tour en straks de Spelen. Waarom dan deze Terugkijk? Nou, omdat NPO2 dagelijks twee docu’s uitzendt, en dat daar echt pareltjes tussen zitten.

Lees hier verder! →

Mijn dag in gifjes #10

Vandaag geen grappige gifjessamenvatting van mijn dag (zoveel poepluiergifjes wil ik jullie niet aandoen), maar wel een selectie van de tofste gifjeskunst die ik de afgelopen tijd ben tegengekomen.

 

 

Adventure Time on lsd

 

adventure time

Lees hier verder! →

Weemoedmuziek #1: Eels

Het zijn de geluidjes die MSN maakt die me alert houden. Ik leef van bliepje naar bliepje, dag en nacht. Elk bliepje betekent een golf adrenaline die door mijn buik trekt en mijn ledematen doet tintelen. Grofweg zijn er drie soorten drugs: iemand komt online, ik heb mail, of – beter nog – iemand zegt iets tegen me. Het probleem met die laatste drug is dat het meestal een random klasgenoot is die begint te chatten, dus het grootste deel van de tijd reageert mijn lichaam op een loze belofte, en druip ik met een zucht weer af. Ik begin te wennen aan de teleurstelling.

Lees hier verder! →

No pictures please

Dit artikel verscheen op 20 juni 2016 op de site van Vrij Nederland.

Hoera! Ze is er! Rudi Francis Romeijn is geboren. Ze is de allerliefste en allerschattigste baby ooit, natuurlijk. Maar voordat jullie vragen waar alle schattige babyfoto’s blijven moet ik jullie teleurstellen: die komen er niet.

Of ja: natuurlijk zijn er babyfoto’s, maar die blijven op mijn telefoon, of op de afgesloten Tumblr die we gebruiken als fotoboek. En dus niet op facebook, twitter, instagram en snapchat. Hoe graag ik jullie ook zou verblijden met Rudi’s hoofd met konijnenoren-filter: ik ga mezelf inhouden.

Lees hier verder! →