Dit artikel verscheen op 3 juni 2015 in Vrij Nederland
Elisabeths zoon Daan was altijd al een beetje anders dan zijn broers. ‘Koppig, gevoelig, en snel van slag bij veranderingen,’ zegt zijn moeder, terugkijkend op zijn kindertijd. ‘Op de basisschool had men het vermoeden dat hij ADHD had, maar tot een diagnose is het nooit gekomen. Bovendien was hij erg geliefd bij zijn leerkrachten; ze vonden hem open, eerlijk en intelligent.’ Als Daan tien jaar is, scheiden zijn ouders. ‘Hij heeft een paar tranen gelaten, meer niet. Pas op de middelbare school ging het mis: in de brugklas werd hij gepakt terwijl hij een T-shirt stal in de Bijenkorf. Hij kreeg een taakstraf van Bureau HALT, wij als ouders schrokken ons dood. Een poosje later kwam hij opeens pas om twee uur ’s nachts thuis. Zijn gezicht was blauw aangelopen en hij bleef maar overgeven. Hij zei dat hij zich niet kon herinneren wat er gebeurd was, maar ik had zo mijn vermoedens en gaf hem huisarrest.’
Dit artikel verscheen op 2 december 2014 in Vrij Nederland
Met een nerveuze glimlach komt ze de collegezaal binnen. Een kwartier te laat; we begonnen ons al af te vragen of we niet verkeerd zaten, of dat er weer een college was uitgevallen. Maar daar is ze dan: tas onder de arm geklemd, gezicht naar de grond gericht. Een halve seconde kijkt ze de zaal rond, dan trekt ze haar schouders omhoog en begint vanonder het haar dat voor haar ogen valt te praten. ‘Sorry dat ik te laat was, ik… ik… nou ja, ik ben dus overspannen geweest afgelopen halfjaar, en ik vind het nog steeds een beetje spannend om hier weer te staan…’ Ik moet moeite doen om haar gemompel te verstaan, ze kijkt geen moment de zaal in. ‘Het zal voor jullie ook wel wennen zijn, ik heb zelf ook ooit een jaar voor de klas gestaan, en dat was echt niks voor mij…’
‘Ben je blij dat je hier bent?’, vraagt de maatschappelijk werkster van achter haar bureau. Ik knik, veeg tranen weg en probeer het oncontroleerbare trillen van mijn benen te stoppen. Bram houdt mijn hand vast. ‘Je had het je vast anders voorgesteld, of niet?’ Ik knik weer. Het huilen duurt nu al zo lang dat ik er hoofdpijn van heb gekregen. ‘Dat snap ik wel. Je hebt depressieve klachten, lees ik hier. Kun je daar iets over vertellen?’
Steeds weer komen nieuwe cijfers naar buiten over seksueel misbruik. Dat veel vrouwen er een keer mee te maken krijgen, en dat weinigen erover praten of aangifte doen. Elke keer is er weer discussie, met als onvermijdelijke conclusie: “Maar verkrachting is heel erg! En het is heel naar dat meisjes daar niet over durven te praten! Ze hoeven zich nergens over te schamen!” Ja, waarom is dat eigenlijk, dat vrouwen (of beter gezegd: slachtoffers) er niet over praten? Hier voor eens en voor altijd een antwoord.
Yes! Eindelijk mag het gezegd! Wat? Nou dit:
Ik heb eindelijk een boeker gevonden!
Al tijden was ik op zoek naar een goede boeker. Iemand die voor mij regelt dat ik in toffe zalen kan spelen, dat er een tour geboekt wordt, dat de juiste spullen aanwezig zijn, en dat ik op tour niet elke avond babi pangang voorgeschoteld krijg. Een boeker dus. Nou zijn die er best een aantal in Nederland, maar ik vond de juiste maar niet. De één deed geen Nederlandstalige muziek, de ander was enthousiast maar had het te druk met Grote Internationale Namen… afijn: het afgelopen halfjaar heb ik een hoop gesprekken gevoerd, maar er kwam niks uit.
Principes heb ik niet in overvloed, maar ik heb er wel een paar waar ik veel waarde aan hecht. De belangrijkste is dat ik probeer mensen open tegemoet te treden, met interesse en belangstelling, en zonder oordeel. Iedereen verdient een kans. Het dwingt me om mezelf steeds weer te verbeteren, en dat vind ik mooi.
Zo kan ik me herinneren dat ik een jaar of vijf geleden een aankondiging zag van de eerste aflevering van Adieu God, het programma waarin Thijs van den Brink mensen interviewt die van hun geloof zijn gevallen. Ik weet nog dat ik iets tweette in de trant van: “OMG, die christenaap van Knevel en Van den Brink gaat solo. Nein!” – of misschien was het nog wel onaardiger. Nog geen minuut later antwoordde Thijs zelf: “Ha Aafke, ik ben benieuwd of je naar mijn programma gaat kijken. Laat me weten wat je ervan vindt!”
Al een paar winters heb ik een winterjas nodig. Steeds ga ik in oktober shoppen, en kom ik tot de conclusie dat mijn lievelingsjas onbetaalbaar is, en ik in januari in de uitverkoop maar eens terug moet komen. Om dat vervolgens niet te doen. Dus! Dit jaar heb ik echt een nieuwe winterjas nodig, en het nieuwe winter-shopseizoen is begonnen. SHOPPING SPREE! Ik ben als vanouds weer al mijn favoriete webshops en magazines aan het doorspitten. Fijne bijvangst: de bizarste/onhandigste/lelijkste trends van dit winterseizoen. Ik zet ze hier even voor je op een rijtje.
Zo. Anderhalf jaar touren met Chin. Ind. Spec. Rest. zijn voorbij. Nu een half jaartje radiostilte, en dan een nieuw album, en een nieuwe tour (maar daarover later meer). Tijd om de grappigste en bizarste dialogen die ik de afgelopen jaren voerde met geluidsmannen (ik wil hier heel geëmancipeerd “geluidsvrouwen” aan toe willen voegen, maar jammer genoeg ben ik precies NUL vrouwen achter de knoppentafels tegengekomen) op te tekenen. Speciaal voor jullie!
Geluidsman: “Met z’n hoevelen zijn jullie? Zes?”
Ik: “Nee, met z’n drieën.”
Geluidsman: “Huh? Maar er staan zes instrumenten op jullie rider?”
Joehoe, nieuws! Of ja, eigenlijk is het al een tijdje geen nieuws meer, maar toch hier een officiële bekendmaking. Ik heb een stichting opgericht: Stichting Babi Pangang Producties. De stichting heeft als doel het bevorderen en uitvoeren van (tour)producties van Aafke Romeijn, ikzelf dus. Het bestuur bestaat uit de awesome Patricia Kuiper en Ellen Bijsterbosch.
Met de stichting werven we fondsen voor mijn tourproducties en behere
n we geld dat bedoeld is voor tours (o.a. voor aankleding, licht/geluid, artwork, etc.). De zakelijke, artistieke en dagelijkse leiding ligt in mijn handen. Mocht je dus vragen hebben: mail me gerust.
Toen ik in maart als zelfstandige begon heb ik mezelf één belangrijk doel gesteld: binnen een jaar net zoveel verdienen als dat ik verdiende als leraar. Goed nieuws! Inmiddels is het augustus, en verdien ik al meer dan ik ooit verdiend heb. Te gek! Natuurlijk moet ik iets apart zetten voor het grote zwarte belasting-gat, maar dan nog heb ik een riant salaris.
Dat wil zeggen: in theorie.
