De derde kamer werd nauwelijks verlicht door een blauw schijnsel dat nergens vandaan leek te komen. Het sijpelde van de muren op donkere vormen die meubels zouden kunnen zijn, ware het niet dat cruciale onderdelen misten. Stoelen hadden geen zitting, tafels geen blad. De horizontale delen waren niet verwijderd, maar simpelweg niet in het ontwerp opgenomen. De meubelstukken waren niet in staat het vloeibare schijnsel tegen te houden, het droop langs de poten richting vloer.
Het was voor het eerst dat Take even aarzelde de deur achter zich te sluiten. In de eerste twee kamers had hij zich weliswaar vragen gesteld, maar hij had zich geen moment ongemakkelijk gevoeld. Hij waande zich bespied, al wist hij dat dat onmogelijk was. Zonder zich om te draaien bewoog hij een arm naar achteren en tastte naar de deurknop, trok het staal naar zich toe, voelde zijn spieren zuchtend gehoorzamen. Met een diepe klik sloot het spel zich achter hem. Take probeerde zijn schouders te ontspannen en haalde diep adem.
Ik schreef een sciencefictionverhaal voor De Futurist. Lees hier verder.
illustratie door Victor Moatti
