Oh wat is het fijn om afscheid te kunnen nemen van 2020. Om symbolisch een dikke streep te zetten door tien maanden wachten, zuchten, volhouden. Kunnen we deze pagina uit de geschiedenisboeken scheuren? Mooi, doen we dat. In al die tijd dat we binnenzaten zonder het broodnodige menselijke contact is ons lijstje met “plannen voor als de lockdown voorbij is” langer geworden dan we ooit hadden kunnen vermoeden. Zelfs ik, persoon die toch het liefst lekker thuis zit, heb een waslijst aan mensen met wie ik snel in een overvolle zweterige kroeg wil afspreken. De nood is hoog.
En toch, hoe fijn het ook is om mijn agenda van 2020 straks in de fik te steken, ik probeer mijn verwachtingen ook te temperen. Allereerst om ervoor te zorgen dat 2021 niet gewoonweg nóg een enorme domper wordt. Als 2020 me iets geleerd heeft, is dat het soms loont om niet te optimistisch te zijn. Dat klinkt hard, maar het heeft me veel kopzorgen gescheeld toen ik na de tweede lockdownverlenging besloot om heel 2020 niks meer voor lief te nemen, en ervan uit te gaan dat we zeker tot in 2021 in semi-permanente isolatie zouden doorbrengen. In plaats van iedere keer vol overgave plannen te maken en die vervolgens weer in rook te zien opgaan, dreef ik mee op de golven van de maatregels, zo goed en kwaad als dat ging.
Want het is natuurlijk niet zo dat op 1 januari corona als bij toverslag verdwenen is. Ja, er zijn vaccins op komst, ze worden met tienduizenden tegelijk de grens over gesleurd, maar het zal nog tot eind 2021 duren voordat iedereen gevaccineerd is (en dan hebben we het nog niet eens over de noodzakelijke tweede vaccinatie gehad), en daarbij kan de engelse mutatie van het virus nog roet in het eten gooien. Ik las gisteren een studie die voorspelde dat wanneer de mutatie zich over Europa verspreidt en we niet sneller vaccineren dan nu het plan is, de werkelijke coronapiek pas in de zomer te verwachten is.
Het is niet gezegd dat dit het scenario gaat zijn, maar het maant me om rekening te houden met nog een festivalloze zomer en maandenlange lockdowns met kind thuis. Dat is geen fijn vooruitzicht, maar het is makkelijker me daarmee te verzoenen dan dat ik een bucketlist voor 2021 maak en die na een paar maanden weer in de prullenbak moet gooien – althans, zo werkt het in mijn hoofd.
Daarnaast is “terug naar hoe het was” een wensdroom die hoe langer het duurt, steeds minder realistisch wordt. De oude situatie was onhoudbaar, ook dat heeft 2020 ons geleerd. Het oneindige vliegverkeer, het ongebreidelde consumeren van plastic rommel, het zijn destructieve “normalen” waar we maar beter voorgoed afscheid van nemen. En hoe verschrikkelijk de pandemie ook is, de situatie heeft ons wel met harde hand gedwongen afstand te doen van onze privileges, al is het maar tijdelijk. Laten we die kans benutten om kritisch naar ons gedrag te kijken, in plaats van kortzichtig te verlangen naar de oude situatie.
Niet dat ik totaal geen plannen maak voor 2021. Integendeel. In het voorjaar komt mijn nieuwe album Godzilla uit, en aan het eind van de zomer verschijnt 7B, het vervolg op Concept M. Genoeg om me op te verheugen. Ik heb er ontzettend veel zin in, maar durf niet te hopen op tours en signeersessies.
Ik wens iedereen een rustig 2021, waarin meer mogelijk zal zijn dan in 2020, en ik gun iedereen een portie verwachtingsmanagement die past bij zijn of haar eigen tempo.
<3
